روابط ایران و عثمانی در عصر مشروطه (۱۳۳۶-۱۳۲۴ق)
نخستین تماس‌های ایران و عثمانی با عداوت و کشمکش‌های ممتد آغاز شد، اما با گذشت زمان و سیطرۀ قدرت‌های استعمارگر اروپایی بر مشرق‌زمین، ایران و عثمانی هم در سراشیبی ضعف و زوال افتادند و توش و توان خود را در برابر اوضاع جدیدِ ناشی از رنسانس و انقلاب صنعتی از دست دادند. به دنبال این واقعه، آنها به مدارای سیاسی با یکدیگر و پذیرش وضع موجود روی آوردند، اما وقوع انقلاب‌های مشروطه در عثمانی و ایران روابط دو کشور را در مدار تازه‌ای قرار داد و زمینه‌های جدیدی برای همکاری و هم‌گرایی دو کشور فراهم کرد.
گفتمان مشترک مشروطیت، مسائل مرزی، گسترش تعاملات فرهنگی و روشنفکری، جامعۀ ایرانیان شیعی عتبات، مهاجرت و سکونت گروهی از اندیشمندان و آزادی‌خواهان ایرانی در استانبول و درگیر شدن مستقیم هر دو کشور در جنگ جهانی اول، از جمله مسائلی بود که در فاصلة انقلاب مشروطیت ایران (۱۳۲۴ق) تا پایان جنگ جهانی اول (۱۳۳۶ق) که می‌توان از آن به عصر مشروطیت تعبیر کرد، بستری از مناسبات تنگاتنگ بین دو کشور پدید آورد. بر همین اساس، اثر حاضر از یک سو به دنبال تحلیل و تبیین روابط ایران و عثمانی در عرصه‌های مختلف سیاسی، اجتماعی و فرهنگی در فاصله زمانی مذکور است و از دیگر سو، بر آن است تا این مناسبات را در پرتو الگوی مفهومی «رابطۀ شکننده» صورت‌بندی و نظریه‌پردازی کند.
.
نوشته شده توسط admin2 در چهارشنبه, 07 دسامبر 2022 ساعت 1:34 ب.ظ
