عصیان بابایی‌ها از جمله حرکت‌های اجتماعی و دینی گسترده است که در زمان حکومت سلجوقیان آناتولی شکل گرفت. این عصیان که رهبر آن بابا الیاس خراسانی بود، درواقع متشکل از گروه‌های مختلف ترکمن و سایر گروه‌ها نظیر مسلمانان و غیرمسلمانان، دهقانان و توده‌های مردمی بود و گروه‌های دراویش در رأس این عصیان قرار داشتند و اداره‌کنندگان آن بوده‌اند.
پس از حملات مغولان، گروه‌های مختلف قبایل اوغوز به آناتولی سرازیر شدند و در مدت کوتاهی توانستند از ترکستان شرقی تا دریای مدیترانه و کوه‌های قفقاز و اقیانوس هند، امپراتوری بزرگ و پرقدرتی را در دنیای اسلام تشکیل دهند. به دلیل افزایش موج مهاجرت‌ها به آناتولی، کمبود جا و تحمیل مالیات مغولان به آناتولی و همچنین خارج کردن ترکمن‌ها از ادارۀ امور مملکت و تصاحب بیشتر مشاغل توسط افراد غیرترکمن به‌خصوص ایرانی‌ها، دشمنی میان دو گروه قبایل یکجانشین افزایش یافت. ناامن کردن راه‌های تجاری، حمله به ترکمن‌ها از طرف حکومت و دادن القاب تحقیرآمیز نظیر «ترکان بی‌ادراک» به ترکمن‌ها و «یاتیق» (تنبل و بی‌تحرک) به یکجانشین‌ها، سرگردانی قبایل خوارزم بعد از مرگ سلطان جلال‌الدین خوارزمشاه در آناتولی، برخورد آنها با حکومت سلجوقی و همچنین استفادۀ قیام‌کنندگان از وضع آشفتۀ آناتولی، زمینه‌ساز آغاز قیام بابایی‌ها در سال ۱۲۴۰م. در آناتولی شد.
